W najstarszych opisach zwracano już uwagę na trwałość i niezmienność kamieni szlachetnych. Władcy Wschodu, którzy szczególnie lubowali się w klejnotach, przechowywali je w swoich skarbcach przez całe wieki. W jednym z poematów indyjskich sprzed 5 tysięcy lat opisano wspaniały naszyjnik z diamentów i rubinów promieniejących światłem podobnym do światła gwiazd. Te dwa kamienie były uważane na Wschodzie za najcenniejsze, na dalszym dopiero miejscu stawiano szafiry, szmaragdy i topazy.
Jak świadczą wzmianki w Biblii, szaty najwyższych kapłanów żydowskich ozdabiano drogocennymi kamieniami – granatami, ametystami, agatami, onyksami, krwawnikami, szmaragdami, akwamarynami, topazami, rubinami, szafirami i innymi, których jednak na podstawie opisu w Biblii nie potrafimy jednoznacznie zidentyfikować. W Iliadzie i Odysei Homera spotyka się również interesujące opisy drogocennych kamieni.